Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΡΕΝ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΡΕΝ!

                                                                                        Γράφει η Ελπίδα Σεβίλογλου

 

                         

Κεφάλαιο 1ο    Προάστια Σκωτίας-1865

 1.
   O Ρεν Σεπέλοβ καθόταν στην παλιά,δερμάτινη πολυθρόνα του , κοιτάζοντας από το παράθυρο τις ορχιδέες που κατέκλυζαν την πίσω αυλή του σπιτιού του. Σκεφτόταν και αναπολούσε , με καταθλιπτικό ύφος , τις παιδικές αναμνήσεις που είχε σε αυτό το κτίσμα  τα τόσο στιγματικά και θλιβερά χρόνια.

  Θυμήθηκε την ημέρα που τους επισκέφθηκε ένας αγγελιοφόρος από την Ρωσία  Ήταν χειμώνας, έξω σουρούπωνε και ο καιρός φαινόταν έτοιμος να βρέξει. Αυτός, καθόταν στο δωμάτιο του και έπαιζε με ένα κουβάρι κιτρινιασμένου σπάγκου. Η μητέρα του, ονόματι Μάρτα, μαγείρευε στην κουζίνα, μαζί με την αξιαγάπητη γκουβερνάντα τους, την Ιρίν. Η ζεστή μυρωδιά της σούπας ανέβαινε ως πάνω στο δωμάτιο του. Ξαφνικά χτύπησε η πόρτα τόσο δυνατά, που το τραπεζάκι ,που βρισκόταν ακριβώς από δίπλα, τραντάχτηκε.-Ποιος να είναι τέτοια ώρα; Πήγαινε να ανοίξεις, σε παρακαλώ. Επέβαλε η μητέρα με μια φωνή γεμάτη περιέργεια ,αφού σχεδόν ποτέ δεν είχαν επισκέψεις από τις 7 μ.μ. και μετά , και η ώρα ήταν ήδη περασμένες 9μ.μ. . Η Ιρίν έτρεξε κατευθείαν. Από την κουζίνα ακούγονταν τα μουρμουρητά της με τον επισκέπτη και η κυρία κατάλαβε αμέσως ότι ο άντρας αυτός ήταν απεσταλμένος για τον σύζυγο της. Ευθύς έτρεξε και αυτήν να τον υποδεχθεί.Αλλά μόλις τον είδε σαστισμένο, κατάλαβε το μεγάλο κακό που τους περίμενε. -Έχω να σας πω τραγικά νέα ,κυρία μου,και λυπάμαι που θα τα μάθετε πρώτη από εμένα! Είπε ο άντρας με σταθερή φωνή.-Τι συνέβη; Ρώτησε η Μάρτα, ενώ από το μυαλό της περνούσαν, εκείνη την στιγμή,  χιλιάδες σκέψεις.-Χθες το βράδυ , ο σύζυγός σας , και αξιότιμος στρατηγός μου κύριος Σεπέλοβ είχε ένα δυστύχημα καθώς γυρνούσε στην βάση του με την άμαξα. Κάποιοι κλέφτες , βλέποντας τους ευκατάστατους , τους λήστεψαν.Και μαζί μαχαίρωσαν όλους πάνω στην άμαξα.Εκείνη την στιγμή έπεσε σιωπή σε όλο τον χώρο. Η μητέρα είχε μείνει σαν μαρμαρωμένο άγαλμα, λες και δεν είχε ακούσει τα λόγια του και προσπαθούσε να τα επεξεργαστεί στο μυαλό της.Μόνο τα δάκρυα της έτρεχαν στα μάγουλα της και στο στέρνο τους. Ο Ρεν δεν ήξερε τι γινόταν και τι να κάνει. Πρώτη φορά βρισκόταν σε μια παρόμοια θέση.Κάθονταν και κοιτούσε την μητέρα του, που ποτέ άλλοτε δεν την είχε αντικρίσει έτσι.
-Και υπάρχει και κάποιο άλλο πρόβλημα, κυρία μου.Είπε ο άντρας με σοβαρό ύφος μετά από λίγα λεπτά.
- Δεν μπορώ να σας βοηθήσω αυτήν την στιγμή,θα σας στείλω μια επιστολή να το συζητήσουμε.Είπε η κυρία Σεπέλοβ με χαμηλή φωνή ενώ το βλέμμα της ήταν ακόμα καρφωμένο στο κενό. 
-Όπως επιθυμείτε, και έχετε τα θερμά συλλυπητήρια μου, είπε ο άντρας κάνοντας μια μεγάλη υπόκλιση και έφυγε ευθύς για την άμαξα του.

  Για πολλές μέρες το σπίτι ήταν σαν νεκρωμένο  Ο Ρεν δεν είχε μιλήσει καθόλου στην μητέρα του, αφού ήταν ολημερίς και ολονυχτίς , κλειδωμένη στην κρεβατοκάμαρα της. Μετά από εβδομάδες μαθεύτηκε η είδηση , ότι ο Σεπέλοβ τους είχε αφήσει ολόκληρα χρέη. Και το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να φύγουν.Ο Ρεν θυμήθηκε την σκληρή δουλειά που αναγκαζόταν να κάνει, έως την ηλικία των 19 χρόνων του, ώστε να μπορέσει να βοηθήσει την μάνα του να τα βγάλουν πέρα και να έχουν έστω ένα κομμάτι ψωμί.

 

2.
Με δάκρυα στα μάτια  αναστέναξε βαθιά και σηκώθηκε όρθιος. Περπατώντας στο δωμάτιο και εξετάζοντας κάθε σπιθαμή, του ερχόταν όλες οι αναμνήσεις , μία - μία. Όλα αυτά του έφεραν μια παράξενη ζαλάδα. 22 χρόνια αργότερα , αυτήν ήταν η πρώτη φορά που γύριζε πίσω. Με την δουλειά που έκανε πλέον , είχε γίνει ένας μεγαλογιατρός, και μπόρεσε και πήρε το σπίτι του από την τράπεζα.
Όλα του φαίνονταν ίδια , με εξαίρεση ,τα μουχλιασμένα και φαγωμένα από σκόρους , έπιπλα. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι υγρασία και είχαν μια πρασινωπή όψη πλέον. "Χρειάζεται επειγόντως αλλαγή το μέρος" σκέφτηκε, καθώς έβγαινε από την μπροστινή πόρτα, για να δει με ποιον τρόπο να αξιοποιήσει την γύρω χώρα.

  Έξω άρχισε να σκοτεινιάζει , και υπέθεσε ότι ήταν καιρός να φύγει και ήταν έτοιμος για το επόμενο πρωινό που θα ξαναγυρίσει πίσω στις αναμνήσεις του.

συνεχίζεται................

                                                                                                               Εlpida Seviloglou ©                                                                     
     All rights belong to Elpida Seviloglou